Sprankeling?

De problemen waar we vandaag de dag voor staan zijn groot en dan kom ik aanzetten met sprankeling? Is dat niet veel te lichtvoetig voor deze zware tijden?

Toen ik in 2014 wethouder Jeugd werd in Zwolle zag ik mezelf voor een enorme taak staan, die ik nauwelijks kon bevatten. De gemeenten kregen de jeugdhulp en moesten een enorme bezuiniging verwerken. “Van transitie naar transformatie.” was het devies. Ondertussen was er een financiële en economische crisis aan de gang. De gemeente moest bezuinigen en niet een klein beetje ook.

In die tijd heb ik er voor gekozen om heel het netwerk dat betrokken is bij jeugdhulp in de stad bij elkaar te halen voor een innovatietraject met een enorm creatief bureau. We zouden gaan werken aan een toekomstdroom voor de jeugdhulp in Zwolle. Ik kwam daar intern weerstand tegen. “Je moet bezuinigen en jij gaat dromen?” Mijn antwoord was toen dat ik geen flauw idee had hoe we zouden kunnen bezuinigen als niet iedereen dezelfde kant op werkt.

Ik ben daar nog steeds van overtuigd. We gingen het traject met elkaar aan. Het was onwennig, maar goed. We leerden elkaar kennen en vonden gemeenschappelijke waarden en zelfs een droom. Zoals bij veel van dit soort dingen is het traject dat je samen aflegt minstens zo belangrijk als het resultaat. Het dossier van de jeugdhulp is nooit rustig geweest. Achteraf is er veel te makkelijk gedacht over de complexiteit van de taak die naar gemeenten is gegaan. Maar ondanks dat wisten we elkaar in Zwolle wel heel goed te vinden om de goede dingen te gaan doen.

De opgaven van vandaag zijn zo groot dat het je somber kan maken. Wie durft hier nog verantwoordelijkheid voor te dragen? Maar het wordt niet beter als we niet meer durven te leiden. Als we niet meer durven te investeren in goede samenwerking. Het is juist nu van belang dat we richting bepalen, partnerschappen aangaan en goede ideeën krijgen. We moeten elke dag op zoek naar die sprankeling waardoor we durven te geloven dat we een weg omhoog hebben gevonden.